Rozdział 8

– Panie Potter, byłby mi pan łaskaw wyjaśnić, co pływa w pana kociołku? – warknął Snape, pojawiając się znikąd za Harry'm.
Harry zajrzał do cynowego naczynia i ze zgrozą stwierdził, że w płynie, jak gdyby nigdy nic, pływa sobie mucha.
– To mucha, panie profesorze – powiedział, starając się zachować spokój i nie zwracać uwagi na Zabiniego, który wprost rozbierał go wzrokiem.
– Co to znaczy, panie Potter?
– Mucha to złożony organizm, panie profesorze. Posiada sześć odnóży, parę skrzydeł i... – powiedział Harry i się zaciął, ponieważ poczuł czyjąś rękę na swoim kolanie. Ręka ta przesuwała się coraz wyżej i wyżej...
– Nie chodzi mi o to, Potter. Jeśli mucha pływa w eliksirze czarodzieja, znaczy to, że eliksir ten jest źle przyrządzony – warknął Mistrz Eliksirów.
Harry dyskretnie zerknął na siedzących obok. Była to Hermiona i Neville. Ron gdzieś zniknął, prawdopodobnie był w toalecie, gdzie rzygał kurczakami z McGonagalls, których się nawpierniczał do trzeciej nad ranem.
Ręka dotknęła jego podbrzusza. Harry już nie słuchał nauczyciela. Spojrzał na Hermionę, która miała obie ręce pod stołem i stłumił jęk. Dłoń wdarła się pod jego koszulkę. Tym razem nie potrafił się powstrzymać.
– Hermiona... – jęknął głośno. Znudzona panna Granger spojrzała na niego.
– Co?
– Przestań! – niemal krzyknął Harry.
– Co mam przestać? – zdziwiła się szczerze. Dłoń masowała jego podbrzusze, schodząc coraz niżej...
– Przestań. Przestań! – krzyknął i wyprostował nogę. Poczuł, że coś kopie...
– Aua! – krzyknął ktoś spod stołu. Potter natychmiast zajrzał pod blat i ujrzał rudą czuprynę.
– Ginny! Co ty tu robisz?! - wykrzyknął.
– To nie Ginny, debilu! To ja! – Ronald Weasley wstał, waląc przy tym głową w kant mebla, trzymając się za nos.
Zarówno Gryfoni, jak i Ślizgoni, zamarli ze zdumienia.
– Myślałem, że to Hermiona, ale pod stołem wszyscy wyglądacie tak samo... – próbował tłumaczyć się rudy.
Hermiona otworzyła usta z oburzenia. Jak on śmiał...? Wstała z krzesła, przewracając je i podeszła do Rona.
– Ty niewyżyta seksualnie świnio! Jak mogłeś zrobić coś takiego?! – wydarła się i strzeliła mu w pysk (serią pocisków z AK-47).
– Aua! Za co? – Teraz Ron trzymał się już za całą twarz.
– Za twojego przyjaciela! Ty rudy, seksowny zboczeńcu! – krzyknęła i podeszła do drzwi. Wywaliła je kopniakiem z zawiasów i wyleciała, byle dalej od tego miejsca.
Nastała chwila ciszy, którą w końcu przerwał Severus.
– Ona powiedziała: seksowny? – Kiedy Ślizgoni potaknęli, Mistrz Eliksirów złapał się za głowę. – O Salazarze, błagam, nie!
Draco Malfoy spojrzał na niego dziwnie.
– No i cały misterny plan w pizdu poszedł się kochać – powiedział Vincent Crabbe, patrząc na dębowe drzwi za Gryfonką.
Biedny Snape, kręcąc głową, powlekł się do swojego biurka. Już miał zamieszać chochlą w kociołku, kiedy coś pływającego w miksturze zwróciło jego uwagę. Przyjrzał się temu bliżej i westchnął.
– Mucha - eliksir źle uwarzony. Komar - eliksir trujący. Ćma - eliksir stworzony prawidłowo. Mysz - szczęście. Szczur - śmierć.
To coś urządzające w elisirze zawody pływackie wyglądało jak szczur. Przygotowany na najgorsze Snape wyjął to coś i okazało się, że był to...
– Edek, nie śpi się na lekcji – powiedział do swojego pupilka. Nietoperz posłusznie odleciał na swoje miejsce pod sufitem, a Severus zajął się swoim eliksirem, myśląc ciągle o córce.

Tymczasem na wysokim krześle, w ciemnym lochu, w podziemiach Azkabanu, na malutkiej wysepce na Morzu Północnym w Europie siedział sam biały Czarny Pan.
– Żyrafki pasiaste, orangutanki zielone, puchate żmijki! Moje wy uszate rybki, milutkie tygryski, witam ja was wszystkich! – zaczął Voldemort.
Narcyza i Bellatrix zaczęły żywo dyskutować o nowej kolekcji ubrań Magnusa Bane'a, wiedząc, że przemówienia Czarnego Pana są długie i zwykle pozbawione sensu. Lucjusz Malfoy ziewnął przeciągle i położył głowę na blat stołu. Evan Rosier, Crabbe Senior, Goyle Senior i Salazar Slytherin zaczęli grać w rozbieranego pokera.
– Moje przystojne szkaradztwa... Zaraz, zaraz... Gdzie jest Glizdek?! – krzyknął Voldemort. Spod jego krzesła dało się słyszeć stłumione krzyki Petera Pettigrew. Czarodziej spojrzał pod siedzenie, ale zastał tam tylko stałego lokatora — Nagini.
– Nagini, czy wiesz może, gdzie jest Peter? – spytał węża.
Nagini postanowiła udawać głupią i z niewinną miną pokręciła łbem.
– Nie wiesz?
Z jej brzucha wydostał się kolejny wrzask mężczyzny.
– A co to miało znaczyć? – Riddle zeskoczył z krzesła i podszedł do Nagini.
– Zrobiłam to w obronie własnej! – zawyło zwierzę.
– Oddaj Petera! - wrzasnął Lord.
Nagini, nie spuszczając wzroku ze swojego pana, wypluła poduszkę w czarne kucyponki.
– To nie jest Glizdek – warknął Voldy.
Z jamy gębowej węża wypadła książka. Riddle otworzył ją na pierwszej lepszej stronie i przeczytał jedno ze zdań: ,,Aczkolwiek pozycja 69 może być niewygodna dla niewprawionych ludzi".
– To sobie zatrzymam – powiedział z chytrym uśmieszkiem. Może to dlatego żadna ładna dziewczyna nie chciała się ze mną przespać więcej niż jeden raz - dlatego, że byłem niewprawiony, pomyślał. – Ale oddaj Glizdogona.
W końcu z jadaczki potworzycy wypadł obśliniony Glizdogon.
– Weź, potworku, zainwestuj w MagicTikTaki czy coś, bo tam się nie da oddychać! – powiedział, łapiąc oddech.
– On próbował mnie zgwałcić! – poskarżyła się Nagini, połykając na powrót poduszkę.
– Doprawdy? Peterze, czy to prawda? – zagrzmiał groźnie Czarny Pan.
Salazar, Rosier, Crabbe i Goyle dalej grali w pokera, zostając w samych bokserkach, Bella i Cyzia dalej rozmawiały o modzie, a Lucjusz Malfoy spał w najlepsze.
W tej chwili drzwi otworzyły się z hukiem i do środka wpakował się dementor z tacą ciasteczek w rękach w białym fartuszku z napisem Kiss the cook i kucyponkiem w czapce kucharskiej.
– Ktoś chce ciasteczko?! – wykrzyknął na całą salę.
– Odejdź stąd, Melchiorze, albowiem czy nie widzisz, że tutaj wieje grozą? – powiedział Voldemort.
– Nie. Ale widzę, że Crabbe ma pięknie ogolone nóżki.
– Widzę, że muszę sięgnąć po drastyczniejsze środki – westchnął teatralnie i dobył różdżki. – Expecto Patronum!
Pojawiła się srebrna mgła, która w końcu przybrała kształt kucyponkowego jednorożca. Kucyponek, rżąc radośnie jak na kucyponka przystało, pognał do wyjścia, a zachwycony nim Melchior pogalopował za nim i razem opuścili ciemny loch.
Lord Voldemort opadł na krzesło, a właściwie wspiął się na nie i westchnął ciężko, dziwiąc się, że w jego armii są takie dekle i przygłupy.

________________________

Witaicie!
Nie, Salazar, won mi od mojej herbatki! No. To cześć. Długo czekałam na ten rozdział. Jest, moim skromnym zdaniem (a Zuza pewnie się ze mną nie zgodzi), jednym z najlepszych w tym opku. Żeby nie było niedomówień — TO JEST DRAMIONE! HERMIONA POWIEDZIAŁA TAK PRZEZ ZAMIERZONĄ POMYŁKĘ!
Pozdrawiamy,
D&Z Company