Prolog

Podeszła na trzęsących się nogach do trójnogiego stołka, na którym spoczywała Tiara Przydziału. Kapelusz miał tysiąc lat i wyglądał jak stożkowaty strzęp materiału.
Cała Wielka Sala patrzyła na nią, zdawała sobie z tego sprawę. Usiadła na krzesełku, a czas dłużył jej się niemiłosiernie. W końcu usłyszała jakiś cichy głosik.
— Geny tatusia dają o sobie znać... — odezwała się  Tiara w jej głowie.
— SLYTHERIN! — wrzasnęła już na całą salę...

Hermiona obudziła się z tego koszmaru cała zlana potem. Rozejrzała się, upewniając, że jest u siebie. Niewielki pokój w lochach Hogwartu dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Pierwsze, co rzucało się w oczy po wejściu, to rzeźbiony kominek. Najróżniejsze fantastyczne stwory istniały tam ze sobą w harmonii. Smoki i wyverny, węże i lwy... Wydawało jej się to tak samo nierealne jak to, żeby Malfoy przestał tlenić włosy...
Naprzeciwko stało biurko Gryfonki z ładnego, ciemnego drewna, a obok zachwycała swoją wielkością dębowa szafa, w której ubrania gnieździły się na dwóch nędznych półkach, ustępując miejsca księgom i podręcznikom. Czekoladowobrązowe ściany idealnie komponowały się z podłogą barwy kawy i ciemnobeżowym dywanem. Pośrodku na małe podwyższenie prowadziły schodki... Właśnie teraz dochodzimy do miejsca pobytu Gryfonki. Dwuosobowe łoże z brązową pościelą, godne króla.

Brązowowłosa postanowiła zwlec się z łóżka, chociaż tak naprawdę nie miała na to ochoty. Podeszła do szafy i wyciągnęła z niej pomarańczowy sweterek, dziergany przez McGonagall i przetarte jeansy. Przebrała się i umyła. I, jak na złość, nie zeszła na śniadanie! HA!

Przyszedł czas na pakowanie. Rozejrzała się po pomieszczeniu i zdała sobie sprawę, że kufer leży na szafie. Podeszła tam i z nadzieją podskoczyła raz, a potem drugi, ale nijak nie potrafiła dosięgnąć. Wyciągnęła z tylnej kieszeni różdżkę i sapnęła:
 — Accio kufer.
Ogromny przedmiot, jak to przy tym zaklęciu bywa, chciał wlecieć jej do ręki, jednak przez swoją niezgrabność, po prostu runął w dół jak długi i przygniótł niewielką Gryffonkę.  Dziewczyna zaklęła pod nosem i wygramoliła się spod niego.

 — Zły kufer! Nie wolno tak wpadać na ludzi! Wiesz, że to bardzo niemiłe? Ktoś się może na ciebie obrazić! Masz szlaban! — krzyknęła, próbując wywołać w nim poczucie winy. Jednak był jeden problem: rzeczy martwe takowego nie posiadają. Hermiona uznała więc swoją porażkę i zaczęła pakowanie.
Ładowała akurat ostatnie rzeczy, kiedy w drzwiach stanął jej ojciec, kręcąc na palcu wskazującym czymś jaskrawo różowym. Przyjrzała się badawczo jego zadowolonej minie.
— Nie zapomniałaś o czymś? — Rzucił w nią wyżej wymienionym przedmiotem, który okazał się...
„MOIM STANIKIEM!!!”, pomyślała spanikowana.

— Tato! — wydarła się zawstydzona i wcisnęła bieliznę do walizki.
Mężczyzna, zwany również Severusem Snape'm, roześmiał się, nie zważając na piorunujący wzrok córki.
„Tak. Jestem pierworodną córką postrachu Hogwartu, mistrza eliksirów, Severusa Snape'a. Nazywam się Hermiona Snape”.

Dziewczyna uśmiechnęła się sama do siebie i domknęła kufer.

~*~

Zuza i Dravelia mają zaszczyt przedstawić Wam prolog naszej... Hm... Zwariowanej historii. Mamy nadzieję, że nam przed ekranami nie umrzecie...

Dravelia wymyśliła część o Tiarze Przydziału... a Zuza całą resztę, więc to do niej kierujcie pytania o ubrania panny Snape :)

Kolejny rozdział pojawi się prawdopodobnie jeszcze w tym tygodniu, albo kiedy indziej.

Pozdrawiamy i gorąco zapraszamy do czytania naszego opowiadania!

Zuza W. oraz Dravelia